بازتاب صداي دانشجويان در طنين وحشت نمايش هاي جمعه

طنين صداي دانشجويان در نمايش هاي جمعه

سلام به دانشجوياني كه روز 16آذر شعار مرگ بر استبداد دادند. 

سلام به همه كساني كه شعار زنده باد آزادي دادند

درود به آناني كه در برابر بسيجي ها و حراستيها سينه سپر كردند و گفتند دانشگاه پادگان نيست. و سلام به آنان كه با سرود يار دبستاني يادآوري كردند آماده قيمت دادن و خوردن چوب الف هستند. 

امروز بازتاب خروشتان در ناله هاي آخوندهاي نمايشهاي جمعه گسترده بود، ناله هاي آخوند صديقي را در جمعه بازار تهران بشنويد، براي ميانپرده و خنده هم شده خوب است. 

مرد تا در ده لايه روضه بگويد بيش از سه دهه دجالگري آخوندها از خميني تا امروز در دانشگاه شكست خورده و امروز آش همان آش است و كاسه همان كاسه، دانشجو مخالف و نظام لرزان، و دانشگاه كانون نه گفتن و جارو كردن رژيم است. 

نیروهای نظامی و سیاسی معمولاً وقتی شکست می‌خورند، متناسب با ماهیت و ظرفیتشان به دو صورت نتیجه را اعلام می‌کنند. آن نیرویی که ظرفیت اعلام شکست را دارد به صراحت شکست را می‌پذیرد و درصدد جبران برمی‌آید.

 

برخی از اعتراف به شکست طفره می‌روند زیرا ظرفیت این اعتراف را ندارند. به همین دلیل نتیجه را مورد تردید قرار می‌دهند. وقتی به آخوندها و نظام ولایت می‌رسیم علاوه بر خودداری از اعتراف گاه در ماورای وقاحت با ادعای پیروزی هم مواجه می‌شویم. یعنی ادعایی کاملاً متناقض با واقعیت. واکنش آخوندها به آنچه در 16آذر در دانشگاهها رقم خورد از این جمله است.

 

گوشه‌یی از این واکنش‌ها را در ناله‌های زنجیره‌یی در نمایش‌های جمعه 20آذر شاهد بودیم. با یک نگاه به این واکنش‌ها می‌توان تناقض میان واقعیت و ادعا را به‌روشنی دید. چرا که پوشاندن واقعیت آشکار، حتی در پرده دجالیت منحصربه‌فرد آخوندی هم امکانپذیر نیست.

 

روشن‌ترین نمونه اظهارات آخوند صدیقی در نمایش جمعه تهران است. ببینیم چگونه واقعیت از میان دود و دم و دروغ و دجالیت بیرون می‌زند: «امروز که 36سال از انقلاب گذشته، امروز که دانشگاههای ما پایگاه اعتکاف است، دارای نماز جماعتهای باشکوه است، مراسم عزداری امام حسین (ع) در تمام این دانشگاهها به خوبی برگزار می‌شود، امروز آدم تماشا کند ببیند که صحنه دانشگاهها شده صحنه مانور سیاست‌زده‌ها و سیاست بازها، و کسانی که غائله 88 را به‌پا کردند، به‌راحتی بروند در آنجا و احیای فتنه بکنند، این جای بسی تأسف و تأمل است و این‌که مجاری اجرایی ما اینجور زمینه‌سازی بکنند، که آنها بار دیگر نگران کنند مردم را» (نمایش جمعه تهران -20آذر94).

 

ملاحظه می‌کنید که چگونه از دانشگاهی که مرکز «اعتکاف» و «نمازجماعتهای باشکوه» است به سرعت به دانشگاهی می‌رسد که «صحنه مانور سیاست‌زده ها» است و در آن «فتنه» و «غائله زمینه‌سازی» می‌شود و برای نظام ولایت بسا «نگران کننده» شده است. بالاخره آنچه در دانشگاه می‌گذرد «باشکوه» است و مورد رضایت ولایت یا «نگران کننده» ؟

حالا نگرانی از چیست؟ و برای چیست؟ جواب را آخوند صدیقی خودش می‌دهد: «مگر نقشه‌یی در کار است... باز می‌خواهند چه کارهایی بکنند» نکند می‌خواهند «دوباره برگردد به‌حالتهایی که خدای نخواسته مردم را نگران کند، متدینین را نگران کند» (بخوانید ولی‌فقیه را نگران کند). بالاخره این نگرانی چیست؟ که این همه وحشت برانگیزاست؟ باز هم جواب را خودش داده است: «اتاق جنگی که در اوایل انقلاب بعضی گروهکها در آنجا تشکیل داده بودند».

این چنین است که واقعیتی که آخوند صدیقی و سایر مجریان نمایش‌های جمعه سعی می‌کنند در زیر دود و دم ادعای پیروزی در دانشگاهها بپوشانند تمام‌عیار بیرون می‌زند و معلوم می‌شود به قول خودشان در وحشت از راه افتادن مجدد «اتاق جنگ» در دانشگاهها هستند.

 

مأموریت اتاق جنگ چیست؟ جواب را از یک امام جمعه دیگر خامنه‌ای در کهنوج بشنویم که با اشاره به «حوادث و حواشی 16آذر در دانشگاه‎ ها» گفت: می‌خواهند «آنچه را که می‎ رفت تا نظام اسلامی و جامعه انقلابی ایران را با چالش جدی تفرقه و فروپاشی مواجه سازد، تکرار کنند». شبیه همین ابراز وحشت ها در نمایش جمعه‌های دیگر نیز تکرار شد. مثلاً: «16آذر امروزه مسخ و تبدیل به شعارهایی» شده است که «در شأن محیط‌های علمی دانشگاهی و فرهیخته نیست». (نمایش جمعه اسالم 20آذر94) یا «در برخی دانشگاهها شاهد مسائل و حرمت شکنی‌هایی بودیم که مسئولان باید آنها را علاج کنند» (نمایش جمعه قم- 20آذر94) و «دانشگاه نباید محیطی باشد برای بازیهای سیاسی» (نمایش جمعه سربیشه 20آذر94) و «دانشجو باید سیاسی باشد نه سیاست زده» (نمایش جمعه هرسین 20آذر94). «دشمن به‌دنبال ایجاد بازی سیاسی در دانشگاهها است... دشمن در کمین است برای ضربه زدن به انقلاب اسلامی» (نمایش جمعه اراک 20آذر94)

حالا که واقعیت شکست آخوندها در دانشگاه و علت این همه ابراز وحشت آشکار شد این سؤال باقی می‌ماند که مگر در 16آذر در دانشگاهها چه اتفاقی افتاده که این چنین آخوندها را نسبت به سرنوشت نظام نگران کرده است؟ نگاهی به شعارهای دانشجویان پاسخ این سؤال را می‌دهد: «مرگ بردیکتاتور»، «مرگ بر استبداد»، «دانشجو می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد».