خيل پاسداران كشته شده به سوي شهرهاي مختلف همچنان جريان دارد. از اردبيل تا شهرهاي مركزي تر و تا جنوبي ترين نقاط كشور، و تا اردوگاههاي افغانهاي مهاجر.
از سوي ديگر گفته مي شود آمريكا پيشنهاد دولت روسيه براي بمباران اپوزيسيون سوريه را رد كرد.
معني اين حرف براي رژيم چيزي جز تحمل تداوم كشته ها نيست. اما تا كجا؟ اين سؤالي است كه خود رژيم هم در آن درمانده است.
و همين درماندگي است كه چندي قبل پاسدار قاسم سليماني را واداشت به خامنه اي بنويسد، توان گسترش در سوريه نداريم و بهتر است از حلب عقب نشيني كنيم و به حفاظت اطراف دمشق و مقر اسد بسنده كنيم.
اما خامنه اي پاسخ داده بود حلب را ول نكنيد و هيچگونه عقب نشيني نداريم.
سؤال اين است وقتي لرزش زانوها به رأس نيروي تروريستي قدس رسيده، آيا در بدونه سياسي نظام نمود ندارد؟
با يك نگاه اوليه به سر تيترخبرهاي اين روزها مي شود به پاسخ اين سؤال رسيد.
وقتي بعد از بيش از سه دهه رفسنجاني به صحنه مي آيد و وسط دعواي رياست بر سر دانشگاه آزاد، مي گويد با انقلاب فرهنگي مخالف بودم (كه در اذهان سركوب و اعدام دانشجويان تداعي مي شود) چه معني جزوحشت از حسابرسي در تقدير مي تواند داشته باشد. مگر همين رفسنجاني نبود كه سركردة لشكركشي هاي بزرگ خميني بود و زير پرچم تا فتح قدس و ... حالا چه شده يادش آمده كه انقلاب فرهنگي اشتباه بود؟
توصيه هاي آخوندهاي قم به روحاني يكي ديگر از اين موارد است، همه ضمن تاكيد بر ادامه مسير زهر خوران و «تعامل با جهان» به روحاني توصيه مي كنند به «معيشت» و «ازدواج» جوانان توجه كند!!! راستي چه شده علما يا معيشت و ازدواج جوانان افتاده اند؟
آيا اين خبرها آن روي سكة خبرهاي بازگشت جنازه ها از سوريه نيست؟ و آيا حرف آشكار رفسنجاني، ترجمه حرف مخفيانه قاسم سليماني به خامنه اي نيست؟
سؤال بعدي اين است رد پيشنهاد قاسم سليماني توسط خامنه اي اشتباه بود يا درست؟
به نظر مي رسد خامنه اي يك واقعيت بالاتر را ديده و مخالفت كرده است، چون به محض عقب نشيني، ديگر مهلتي براي نظام نمي ماند. اين را خود خامنه اي بهتر از هركس مي داند. به محض يك گام عقب نشيني، چيزي جز سلسله عقب نشيني هاي محتوم در تقدير نخواهد داشت.براي خامنه اي و نظامش بين مات و پات فرصت از اين ستون تا آن ستون نيست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر